و خدا بشر را آفرید...

و اذ قال ربک للملائکه انی جاعلٌ فی الارض خلیفه ....

و خدا بشر را خلیفه زمین قرار داد ...

خدا بشر را آفرید تا رشد کند تا به تعالی برسد ...خدا بشر را آفرید و فرستاد روی زمین ...بشر تنها بود ... خدا به او عقل داد .بشر با عقل میتوانست خوب را از بد را بشناسد ، با عقل میتوانست راه زندگی را پیدا کند ...اما نه هرعقلی ... عقل سلیم ! عقل باید سلیم باشد تا راه را از چاه ،درست تشخیص دهد .عقل باید تربیت شود .آخر خدا علاوه بر عقل چیز دیگری هم به آدم داد .و آن هوابود و هوس! نفس پرستی ،خود پرستی،راحت طلبی! خدا گفته بود اگر بشر با عقل به جنگ اینها برود وپیروزشود پاداش بزرگی خواهد داشت . اما بحث سر اینها نبود ...هدف رشد بشر بود و تا سختی نباشد رشد هم نخواهد بود.و با هر سختی رشد و آسانی است . «فان مع العسر الیسرا » .پس بشر باید بجنگد و سختی جنگ با نفس را بچشد .جنگ عقل و هوس...

حال باید چه کرد که آدم گم نشود ؟ که آدم در جنگ با نفس پیروز شود؟ و توانش را از دست ندهد ؟.به قول خودمان عقل باید هرازگاهی آپ تودیت شود. یعنی همیشه باید به روز باشد .اگر ارتباط با خالق هستی قطع شود بشر آنقدر فراموش کار است که غافل میشود و در غفلت خود فرو میرود شهوتش روی عقل را می پوشاند و از رشد جامی ماند .

انسان است دیگر؛انسان هم از همین آمده : انسان، ناسی، نسیان...فراموشی...

لازمه اش این است که هرازچند گاه قانون هایی از طرف آفریدگار خلقت به سمت آدمی بیاید .قانونهایی که نفس سرکش را رام کند .که این بعد وحشی وجود آدم را اهلی کند،که حیوانیت انسان را بپوشاند و بشر با پیروزی بر خود به سمت خالقش اوج بگیرد ..اما این معارف و این قوانین و این تذکرها آنقدر مهم وارزشمندند و آنقدر عظیمند که هرکس توان دریافت آن از سوی خدا را ندارد ..پس باید کسانی باشند که بشوند حبل الله . سینه آنها شود مهبط الوحی ..بله .. وحی...!

بشر به وحی نیاز داشت .وحی..! و وحی بر سینه های 124هزار پیامبر نازل میشد . همه یک چیز بود،کلمه ی واحده لا اله الاالله ...ولی وحی باید به کسی ختم می شد و کسی باید ختم الرسل می شد و بشر به آن حد رسیده بود که تمامی راههای سعادت را بشناسد و بفهمد .به ظرفیتی رسده بود که خدا تمام رموز سعادت را برایش در یک کتاب واحد بگنجاند .و سینه ای باید می بود که تمام این معارف را از آدم تا آخر الزمان در خود جای دهد . و کتابی باید می آمد !کتابی که تا آخرین بشر را هدایت کند .. و آن کتاب چیزی نبود جز نور پرعظمت قرآن ...قرآن ...!

و چه کسی توان وصف این کلمه عظیم را دارد ؟ و چه کسی توان فهم این اقیانوس پر از لؤلؤ و مرجان را دارد؟و این اقیانوس بی انتها بس عظیم است و بس عمیق.

چشم بشر روشن شد به دیدن چنین نور عظیمی       !

قرآن کلام خداست ...عظمت هرکس در کلامش متجلی می شود .پس عظمت خدا هم در قرآن نمایان شده است؛ خدا قابل وصف نیست و وصف خدا فقط خودش است و «قرآن» قابل وصف نیست جز برای قرآن...!

فقط «قرآن» میتواند قرآن را وصف کند:

ان هذا القرآن یهدی للتی هو اقوم و یبشر المومنین الذین یعلمون الصالحات ان لهم اجرا کبیراً

و نزلنا علیک الکتاب تبیاناً لکل شی.

(و نازل کردیم برتو کتابی را که بیان کننده همه چیز است.)

لو انزلنا هذا القرآن علی جبل لرأیته خاشعا متصدعا من خشیة الله.

قل لئن اجتمعت الانس و الجن علی ان یأتوا بمثل هذا القرآن لا یأتون بمثله و لو کان بعضهم لبعض ظهیرا

(بگو اگر جن و انس جمع شوند تا مانند این قرآن را بیاورند نمیتوانند چنین کنند اگرچه که پشتیبان یکدیگر باشند.)

و «قرآن ناطق» میتواند وصف قرآن کند .و قرآن ناطق چه کسی است جز آل الله ؟ چه کسی است جز خانواده رسول؟ و قرآن ناطق چه کسی است جز آن سینه های عظیم که محل اسرار خداست ؟

و قرآن ناطق علی (علیه السلام )میفرمایند:

مضمون حدیث:هیچکس با قرآن همنشینی نمیکند جز آنکه چیزی به او اضافه شود یا چیزی از او کم شود.برهدایتش افزوده گردد و از گمراهیش کم شود.

و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله )می فرمایند:  

«برتری قرآن بر سایر سخنان مثل برتری خداوند است بر بندگانش »

و قرآن ظاهری دارد و باطنی. و باطنش ظاهری دارد و باطنی دارد تا هفتاد بطن ...

و چنین عظمتی را چطور میتوان درک کرد ؟ و جز قرآن نمی تواند قرآن را تعبیر کند . ما چطور به عمق این اقیانوس برویم ؟ و به دستگیره ای باید چنگ زد ..دستگیره ای از جنس خود قرآن ...به همان محکمی ...و اعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا..به حبل الله چنگ بزنید و متفرق نشوید ...

به ریسمان های الهی ...به قرآن های ناطق .. به آل الله .. به اهل بیت ..به خانواده های رسول ! به آنها که مجسمه ی تقوا و ایمانند، مجسمه زنده عمل به قرآن قول و فعلشان قرآن است و لحظه ای بی اطاعت خدا و خلاف قرآن بر آنها نگذشته ... و قرآن ما را به سمت آنان هدایت می کند..!

یا ایها الذین ءامنوا اطیعوا الله واطیعواالرسول و اولی الامر منکم...

فسئلوا اهل الذکر ان کنتم لا تعلمون.

...

.

پ.ن:

1.سلام.فرارسیدن ماه مبارک رمضان رو پیشاپیش تبریک میگم.2.اینم فونت تاهوما برای والهه!3.میدونم که احتمالا دچار تکرار مفاهیم در متنها شده ام اما شاید آنقدرهاهم غیرقابل تحمل نباشد!4.خیلی خیلی التماس دعا&چندین امتحان سخت تو راه دارم.!5.لطفا نظر خودتون درمورد متن رو اعلام کنید تا بدونم چطور بوده!

.

بسم الله النور...

آمدنم بهر چه بود؟؟(2)(بخش اثبات ادبی)

هرچه فکر میکنم چرا روی این زمین خاکی ایستاده ام چیزی یادم نمیاید...اما دیده ام که روی این خاک اگر دانه ای فروکنی و مراقبش باشی میتواند تبدیل به یک درخت سودمند شود ،این دنیای خاکی دار رشد و کمال و رسیدن به "ثمربخش بودن است"...همه در تلاشند که "هدر رفته "نباشند...

خدا مرا آفرید و فرستاد روی زمین با چند سرمایه..سرمایه ی آدمی عمر او بود و جانش.و نیش زهر آلود روزگار هر روز بیش از دیروز سرمایه های اورا می مکید...چون ماری بزرگ بر روی آن نشسته و درکمین بود"وفرصت ها چون ابر درگذرند..."

آدم آمد توی این زمین خاک آلود رشد کند .دانه های وجودش را بکارد وآبیاری کند(مراقبه کند و محاسبه کند )و منتظر فصل برداشت بماند .

من آمده ام تا سرمایه هایم را اینجا به خرج "سعادت" برسانم...آمده ام تا بدانم، بفهمم،ایمان بیاورم و عاشق شوم...

"هرکس در جستجوی من باشدمرا می یابد،هرکس مرابیابد عاشقم می شود،هرکس عاشقم شود عاشقش می شوم و هرکس را که عاشقش شوم میکشم و خودم خونبهای آن هستم"

ما در این دار خرید و فروش هر روز به ناچار عمر و جان از کف میدهیم و چیزی جای آن برداشت میکنیم(یک قدم نزدیک شدن به سعادت یا شقاوت).

آدم میاید که تجارت کند و سعادت را بخرد...وسعادت یعنی رسیدن!یعنی رشد! یعنی پرنده وجود آدمی تا آسمان اوج گرفتن...

بی شک همه در پی رسیدن به خوشبختی اند . چه کسی آمده تا شقاوت را برگزیند؟

پس چرا بعضی رستگار نمیشوند؟ و خدا هم میگوید که"انه لایفلح الکافرون/انه لایفلح الظالمون"خدا کافران را رستگار نمی کند/خدا ظالمان را رستگار نمیکند.

چون به حکم آمیخته بود حق و باطل اینطور نیست که وسایل رسیدن به سعادت یک طرف باشد وشقاوت معلوم و مشخص سمت دیگر.بلکه حق و باطل در هم پیچیده اند و اینها برای مردم آزمایش است تا مومن و کافر جداشوند و حق به حقدار رسد. (و لیعلم المؤمنین . ولیعلم الذین نافقوا...آل عمران 166و167)

و تشخیص آن چراغ را میخواهد...به این راحتی ها که نیست ...مصباح الهدی میخواهد...سفینة النجوه میخواهد..

 باید به حبیب و محبوب واقعی خدا اقتدا کرد .به رسول الله که "فی رسول الله اسوة حسنة".

و رسول الله می گوید :"انی تارک فیکم ثقلین کتاب الله و عترتی اهل بیتی"

پیداکردن هدف و مسیر از قرآن و اقتدا به اهل بیت.

باید ببینیم قرآن درباره هدف خلقت چه میگوید؟ اهل بیت رسول چه میگویند؟

خدا  در کتابش میگوید:"وماخلقت الجن و الانس الا لیعبدون/ 56ذاریات"

ودر روایات داریم که :"لیعبدون أی لیعرفون." عبادت یعنی شناختن.

چطور "عبادت " همان "شناختن "است؟

"

عبادت=اطاعت(انجام واجبات ترک محرمات)

اطاعت => محبت => معرفت

=>

"عبادت یعنی معرفت"

"لیعبدون أی لیعرفون"

"

معرفت محبت می آورد، محبت اطاعت می آورد ، واطاعت همان عبادت است.

واطاعت یعنی انجام واجبات و ترک مستحبات.

باید خدا را بشناسیم تا به حقیقت وجود برسیم و به نیروی نامحدود وصل شویم.وکسی که به چنین نیرویی وصل شود او هم هنگامی که بگوید"کن" "فیکون" می شود.

*****

رسول الله و اهل بیتش مظهر حبل الله المتین هستند.ریسمان اتصال به معبود ،اتصال به بینهایت تر از بی نهایت.

خدا اورا با قرآن فرستاد که در آن خودش را معرفی کرده .انمسان را و همینطور دنیای اورا واین به انسان کمک میکند تا به معرفت برسد.

"قرآن ؛ آیینه زلال خداشناسی"

مسلما با آیات محکم و متشابه قرآن یک انسان معمولی به تنهایی نمیتواند از آن معرفت کسب کند  همیشه چند قدم بیشتر نمیتواند پیش برود. و یکی از فلسفه های آیات متشابه همین است که ما به اهل ذکر و اهل علم پناه ببریم"فسئلوا اهل الذکر إن کنتم لا تعلمون")/پس از اهل ذکر بپرسید اگر نمیدانید.43نحل)و در آن گمراه نشویم.

خدا این علوم را فقط به اهل بیت آموزش داد چون هرکسی توان و ظرفیت این همه علم و حکمت را ندارد.و ما باید از آنان علوم آفرینش را بیاموزیم.

خداوند به خوبی درکتابش خودش را معرفی میکند از اثبات فلسفی وجود تا اسماء و صفاتش و پاسخ به بهانه های کافران.

الله نور السماوات و الارض (خدانور آسمان ها و زمین است)35نور

 الله الذی رفع السماوات بغیر عمد ترونها(خداکسی است که  بالا برد(پایه های)آسمان را به غیر از ستون هایی که دیده شوند...)2رعد

الله لا اله الا هو الحی القیوم....(خدا هیچ خدایی جز او نیست که او زنده و پاینده است)بقره 255

وآیات بیشماری که خود را در آن معرفی کرده و در روایات نیز احادیث توحیذی در این باب کم نیست و شاید یکی از برجسته ترین آنها خطبه 1نهج البلاغه باشد.

وقتی انسان این آیات را باتوجه بخواند نسبت به پروردگارش معرفت و محبت پیدا میکند و کو آن معرفتی که اطاعت نیاورد؟

"راهکار عملی"

برای خداشناسی باید به 2چیز توجه کرد: "تفکر در طبیعت و در وجود خودمان"

(و فی الارض ءایات للموقنین و فی انفسکم افلا تبصرون و فی السماء رزقکم و ما توعدون)(ودر زمین نشانه هایی است برای یقین کنندگان و در خودتان پس چرا نگاه نمی کنید و در آسمان رزق شماست و آنچه وعده داده می شوید)ذاریات20و21

--- > شناختن خود و دنیای اطراف خود

الف)شناخت خود و متصف شدن به صفات الهی

1.شناختن نقاط ضعف و قوت"آنچه هستیم"(کسب به وسیله ی محاسبه)

2.تلاش برای رسیدن به انسان کامل معرفی شده در قرآن و در روایات"آنچه باید بشویم"(کسب به وسیله مراقبه)

و شاید این اگر بر مبنای اسلام باشد بشود همان شناخت و اطاعت و عبادت چرا که حاصل این دو مرحله رسیدن به خدا شناسی . رسیدن به خدا شناسی در پی شناخت عجز و ناتوانی خودمان.

ب)شناخت دنیای اطراف

شامل شناخت فلسفی جهان،شناخت علمی جهان ،شناخت انسان ها و اجتماع و ....(نظر شخصی!)

ج)ارتباط مستمر با دو ثقل اکبر واصغر

1.تلاوت مستمر قرآن

2.توسل روزانه به اهل بیت

3.آشنایی با سیره ائمه و الگوگیری از آنان(کمک به شناخت انسان کامل)

****

بسم الله الرحمن الرحیم

آمدنم بهر چه بود ؟؟؟(بخش اثبات فلسفی)

فکر میکنم چرا روی این زمین خاکی ایستاده ام ؟...چیزی یادم نمیاید...

اما دیده ام توی این خاک اگر دانه ای را در زمین فروکنی و مراقبش باشی میتواند تبدیل به یک درخت شود.یک موجود سودمند. پس این دنیای خاکی دار رشد و کمال و رسیدن است. رسیدن به "ثمربخش بودن".همه در تلاشند که "هدررفته" نباشند...

****

1.خدا چرا ما را آفرید؟

*پاسخ اول:

خداوندا هدف شما از خلقت ما چه بود؟

 در واقع اصل این سوال غلط و اشتباه است .

زیرا:

خدا درجواب این سوال یا باید بگوید هدف داشته ام یا باید بگوید هدفی نداشتم.

اگر جواب این باشد که هدف نداشته ام که با حکمت و علم خدا منافات پیدا می کند وچنین چیزی برای آفریدگار حکیم و علیم و بی نقص غیر ممکن است.

واگر جواب اینچنین باشد که بله هدفی داشته ام و هدفم فلان چیز است نیز امکان پذیر نیست زیرا :

 ما وقتی هدفی را انتخاب میکنیم برای رسیدن به چیزی است.اما خداوند بی نیاز وغنی که هنگامی که اراده کند چیزی به وجود آید به سرعت موجود میشود چه نیازی به وسیله برای رسیدن به چیزی دارد . خداوندی که کن فیکون میکند هدف برایش مفهومی ندارد.ما انسان ها چیزی را آرزو میکنیم و هدف قرار میدهیم و برای رسیدن به آن از وسایل و غیره مدد میگیریم اما خداوندکه غنی باالذات است اراده اش با عملش یکیست و اراده اش با انجام آن هیچ فاصله ای ندارد.

پس در اصل این سوال از نظر فلسفی دارای اشکال است .

*پاسخ دوم:

خداوند آفریننده است و صفت او خالق است .وقتی کسی توانایی انجام کاری را به طور قطع دارد اگر آن کار را انجام دهد به او نمیگوییم چرا؟ بلکه اگر آن را انجام ندهد باید پرسید چرا؟

خداوند "خالق" است و این ازصفات اوست .اگر مارا خلق نمیکرد باید میپرسیدیم چرا؟

*پاسخ سوم:

حال خداوند مارا آفریده و ما دلیل آن را به درستی نمیدانیم .ما در دار امتحان و آزمایش آمده ایم و هر لحظه عمر در حال تلف شدن است و هیچ راهی برای فرار از این صحنه نخواهیم داشت.اگر بخواهیم مدام در حال پرسیدن این سوال باشیم به هیچ کجا نخواهیم رسید و دست آخر مغبون خواهیم شد شاید ما هدف خلقت را ندانیم اما مقصد خود را میشناسیم .پس تافرصت هست بایدتلاش کرد و سعادت را جست .شاید که با رسیدن به کمال به پاسخ این پرسش نیز دست یابیم.

***

 پی نوشت:

بخش اول برگرفته از سخنرانی های دکتر محمدحسین بانکی

بخش دوم برگرفته از سخنان حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی

بخش آخربرگرفته از سخنان سرکارخانم فولادگر

منتظر بخش بعد باشید....

ادامه دارد...

- من شناسی(ویژه نامه تولد1)

من آمدم...

و

نسیم رأفت تو اولین درک من از دنیا بود.و صدای گریه خودم پیچید توی گوشم و صدای رحمت تو !و صدای رحمت تو از دهان مادر می آمد که: "آرام باش عزیزکم..."و عکس بهشت را میدیم در رخ مادر و بوی محبت تو را میشنیدم از آغوش او و آرام میشدم....(والله اخرجکم من بطون امهاتکم لاتعلمون شیئا و جعل لکم السمع و الابصار و الافئدة لعلکم تشکرون /78نحل.و خدا شما را از شکم های مادرانتان خارج کرد و برای شما گوش و چشم ها و قلب قرار داد شاید که شکرگذار باشید.)

مرا پرورش دادی تابزرگ شدم (الذی خلقنی فهو یهدین/78شعراء.کسی که مرا خلق کرد پس او مرا هدایت کرد.)

آن زمان که اولین کلمات را مضمضه می کردم تو بودی که بر قلب مادر راندی که نام تو را به من بیاموزد..و زبانم را می چرخاندی و مرا بگو چه ذوق ها که نمیکردم..گفتی :بگو.گفتم.اسم خودت را یادم دادی اسمت را توی قلبم حک کردم...( 1 توضیح دارد)

چند روزی بود که چند قدمی برمیداشتم...هر زمان که می افتادم و صدای گریه خودم را می شنیدم دوباره نسیم رحمتت به صورتم میخورد که : بنده ی من!زندگی است ،دنیاست ...سختی هایش را باید چشید .

و یاد گرفتم که هر وقت زمین می خورم اگر الطاف تو نبود دست نوازشگر و دلداری دهنده مادر به سرم کشیده نمی شد...

و تو مرا رشد دادی...

(ثم نخرجکم طفلا ثم لتبلغوا اشدکم.../5حج.سپس شما رابه صورت  طفلی خارج کردیم سپس هدف هدف این است که به حد رشد و بلوغ خویش برسید)

...و من گاه به بندگانت دل خوش می کردم و تو را ، تو که یک لحظه از من کوچک غافل نبوده ای-و نیستی-...تو را چه زود از یاد بردم...

وآنگاه تو مرا به زمین میزنی که دوباره یادم بیاید وقت زمین خوردن پناهم که بود کدام آغوش بود و کدام مأمن، که تو را به یاد آورم و خودم را...(لعلکم تذکرون/شاید متذکر شوید.)

و دوباره صدای گریه ام بپیچد توی گوشم و چه صدای آشنایی...اما نه ،این بار گریه تنها نیست ضجه است ، مویه است و ناله ، آدم که بزرگ شود وزنش هم سنگین تر میشود و آن وقت دیگر اگر بخورد زمین به گریه بسنده نمیکند ...اولش خوب داد میزند و هوار و تو فقط نگاهش میکنی ...ناگهان ساکت میشود و نگاهی به خودش میکند و نگاهی به تو...

واگر بفهمد این راز را دوباره ضجه میزند. و این بار ضجه اش از زمین خوردن نیست ،ضجه اش از غفلت است. از غفلت یاد تو ، ازفراموشی آن زمان که تنها پناهش توبودی و آغوش گرم تو.

وشاید اگر مرا به زمین نمی زدی هیچ گاه گریه نمیکردنم و هیچگاه این صدای آشنا و پرنشانه مرا به سمت تو نمی کشاند...

و من ضجه زدم تا خودت بیایی و آرامم کنی.خودت که دعوتم کردی..

و آخرش بشود که : من تو راپیدا کنم.تویی که گویند مهربان تر ازمادری و به حتم برای تشبیه ، موجودی مهربان تر ازمادر نیافته اند...

از ازل تا به ابد در آسمان رحمتت زیسته ام و تو همیشه در رحمتت را بر من گشوده ای..

خدای من! چطور تو را وصف کنم که تو ، تویی! و فقط خودت توصیف خودت.

ای مهربان تراز ...

(ادامه دارد...)

*******

پی نوشت:

1.این متن نوشته شده در:24فروردین

و

25فروردین ...تولد من.

2.وچقدر خجالت زده می شوم از این که بگویم یک سال بزرگ تر شدم درحالی که هنوز خیلی کوچکم.

3.آن یک توضیح این بود که: وقتی که حرف زدن را مضمضه میکنیم و موقع راه رفتن زمین میخوریم به ما یاد میدهند با یا علی ازجا بلند شویم .و چه بسا بچه هایی که این اولین کلامشان بوده و علی از نام های خداست...!

(و هوالعلی العظیم)

4.نکند نظردادن را فراموش کنید؟

5.التماس دعا !

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

بعد التحریر:

-من شناسی (ویژه نامه تولد2)

الف)*از کجا آمده ام؟!

من از کجا آمده ام؟ این جا چه میکنم؟از آن زمان که به خاطر می آورم دو پایم روی این زمین سفت بوده و بدنم ، رو ی آن ستون! از ان وقت که یادم می آید نفسی داشته ام که بالا می آمده و پایین می رفته...چشم که باز کردم روی این زمین بودم ، خودم را که نگاه کردم و شناختم که_من_خودم را همینطور یافتم...حتی در کهنه ترین خاطراتم کنکاش میکنم ...من از کجا آمده ام؟

همه ی انسان ها همینطورند ..هیچکس یادش نیست از کجا آمده.اما آن ها که زودتر از من آمده اند میگویند ما تو را می دیدیم که پناهگاه کوچک و امنت را رها میکردی و به دنیای ما آمدیم و ما تو را می دیدیم که طعم حیات را میچشیدی و در آغوش مادرت هر روز بیشتر رشد می کردی و ما تو را دیده ایم آن زمان که هنوز بدنت روی این زمین خاکی ستون نشده بود ،و تورا دیدیم که یک روز روی دوپا ایستادی و شدی همین موجود دوپای امروز...

خدا می دانست یک روز انسان به خودش می آید ، چشم باز میکند و فقط میبیند که "هست" اما هرچه بیشتر فکر میکند که  از کجا آمده، کمتر به نتیجه میرسد...

خدا این ها را میدانست . برای بشر یک کتاب فرستاد گفت بنده ی من این را بگیر و خودت را در آینه زلال آن پیدا کن! دریچه ایست به سمت حقیقت خودت ، قطعه ای است از عرش تا یادت بیاید روزهای بهشت را ..بوی بهشت بپیچد توی خاطراتت ...و یادت بیاید که "تو از منی" و یادت بیاید که تو را برای خودم ساختم...واصطنعتک لنفسی/41طه/...

خدا می گوید بنده ی من من تو را از خاک آفریدم.اما چه خاکی؟ یک گل خشکیده از گلی بدبو(ولقد خلقنا الانسان من صلصال من حمأ مسنون/26حجر) و تو را شکل دادم صورتگری ات کردم. اراده کردم که باش! پس موجود شدی...و از روح خودم در تو دمیدم(و نفخت فیه من روحی /29حجر)

روحی از جانب خودم روحی مقدس ...و با این روح به تو شرافت بخشیدم تو( یک گل خشکیده بدبو) را تا اوج بردم تا جانشینی من در زمین.. وحتی تا رسیدن به ملکوت...

********                                    

و انسان دوبعد شد : خاک پست، روح خدایی، حال خودش برگزیند : بشود کاالانعام بل هم اضل؟یا هم ردیف عباد مکرمون؟

بعضی انسان ها فقط به جنبه های خاکیشان نظر میکنند و روح خداییشان را به دست فراموشی می سپارند و یادشان میرود که از آن بالا آمده انداز عرش خدا آمده اند آن وقت است که محکم میچسبند به همین زمین همین جنس خود... خاک و خاک ، تعلقات خاکی....

و بعضی ها ی دیگر در عین اینکه خاکیند اما از شوق رسیدن به ملکوت چشم هایشان خیره به آسمان میماند بال هایشان را باز میکنند و با سرعتی عجیب به سمت او اوج میگیرند...آن ها از تعلقشان به خاک دل میکنند از خودشان دل میکنند، و اوست که حکمت خدا را از روح مقدس فهمیده و اوست که میشود "صبارشکور" شکر گذار "و نفخت فیه من روحی" ...

و آدم چشم باز کرد و دید که "هست"...و یک روز چشم میبندد و آن گاه....

ادامه دارد....

سه شنبه 18اسفند88

" بسم رب المهدی "

در عقاید شیعه داریم که هر توانی در دست کسی است به مدد امام زمان اوست.هر توفیقی به کسی میرسد از فیض وجود مولاست و همه از سمت و سوی آن ها برای ما می آید...ببینم آن وقت ها که کار خوبی را با سختی انجام میدهی بعد فرح دلت را میگیرد ذوق میکنی که چقدر خوب کاری کردم  آن وقت ها که حتی بدون غرور از کارهای خودت راضی میشوی یادت هست که این ها همه از فیض مولایت است ؟یادت هست همه به مدد اوست؟ سر لطف های او رحمت های خدا؟

*****

امروز جشن گرفته ایم....جشن ولادت پیامبرمان و جشن ولادت مولایمان امام جعفر صادق (علیه السلام)....

اما... آقاجان هیچ جشنی بدون شما جشن نمی شود...

 تو کجایی مولای من؟

لیت شعری این استقرت بک النوی...بل ای ارض تقلک او ثری ابرضوی ؟ ام ذی طوی؟ او غیرها؟ ای کاش میدانستم تو کجایی........در کوه رضوی ؟ در ذی طوی یا ...غیرآن؟

بنفسی انت من مغیب لم یخل منا...جانم به فدای آن غایبی که از ما جدا نیست..

آقا جان یا صاحب الزمان!

 جشن های ما بدون شما همه عزاست! بیایید و این عزای ما را شادی کنید...

تا جهان داغدار فراق توست طعم شادی را نخواهیم چشید...این شادی های ما در برابر نشاط ایام حضور هیچند،پوچند و توخالی!

تو کجایی ای شفای همه ی دردها ؟ تو کجایی مرکز همه ی لطف ها ؟ تو کجایی ای فرزند طه؟

تو کجایی؟ یاصاحب الزمان؟

شاید توهم مثل خدا نزدیک باشی اما ما...آنقدر سوخته ایم که هیچ چیز احساس نمیکنیم...نه فقط بال ...که همه ی اعضایمان سوخته اند...

چقدر دلم به حال خودم می سوزد و چقدر از غفلت خودم خجالت می کشم وقتی این سخن پر مهر را میشنوم که:" ما در رعایت حال شما کوتاهی نمیکنیم و یاد شما را از خاطر نبرده ایم که اگر جز این بود گرفتاری ها به شما روی می آورد و دشمنان شما را ریشه کن می کردن...از خدا بترسید و ما را پشتیبانی کنید.."

اگر فقط یک دوست به تو بگوید یادت را فراموش نمیکنم چه حالی میشوی؟ چقدر ذوق میکنی اگر او برایت مهم باشد؟

حالا مولایت آقایت و سرورت ، حجت خدا دارد به تو میگوید:" یاد شما را از خاطر نبرده ایم..." ببین ! خودت را ، کوچکیت را ! و عظمت و رأفت  او را ...

چقدر به یاد این مولای مهربانت هستی؟

(و وای بر مسلمانان امروز از غفلتمان....غفلت از قرآن، از ولایت ...)

پی نوشت:

و داد و فریاد همیشگی وبلاگ نویسان:" نظرات شما در بهتر شدن ما........"

و من هم با آن ها همراهی میکنم :"نظرات شما...نظرات شما..."

کوچکتر که بودم توی دعاهایم میگفتم: خدایا منو ازیارای امام زمون قرار بده....

اما حالا که گرد و غبار روزگار بیشتر روی تنم نشسته وقتی میخواهم دعا کنم هرچه دوست و آشنا یادم باشد را دعا میکنم و از خدا میخواهم بشوند یار امام زمان . بعد نگاه میکنم به خودم رویم نمی شود بگویم مرا هم جزو آنها قرار بده. هی دست دست میکنم میگویم مرا بگذار که خدمت یاران آقا را بکنم ،زیر پایشان را جارو کنم،بعد باز نگاه میکنم انگار لیاقت همین را هم ندارم. میگویم مرا بگذار فقط همراهشان بروم ....بازهم خجالت میکشم، میگویم بگذار بنشینم از دور نگاهشان کنم و توی حسرت بسوزم ....

وبعد دیگر گریه ام میگیرد که:" خدایا نکند همه ی این ها که دعایشان کردم بشوند یار آقا با او بروند و من بمانم توی این سیاهی های خودم؟"

صحنه ی قیامت توی ذهنم می آید که همه شان دنبال آقا میروند طرف بهشت و مرا کنار جهنمی ها میگذارند.....داد میزنم چرا؟

 میگویند :

"آنها دل را به خدا و رسولش سپردند و تو ....تو دل به آن ها...."

(و چه آه و حسرتی ...و چه ضجه و شیونی باید زد به حال...)

"شب اول ماه ربیع الاول"

میگویند اگر در کربلا بودی چه میکردی و مینشینم انشا مینویسم...انشایی بلند بالا....که اینطور و آنطور و هزارجور جانفشانی و هزار اشک و ناله و سوز....نه نه که بگویم این ها دروغ است ....نه اینکه  بگویم اینها تخیل است اما.....

*ازکجا میدانی؟

 شاید اگر در کربلا بودی مثل خیلی های دیگر فریب زرق و برق یزید را می خوردی. میگویی نه؟ خیلی خوب حالا هم که دیر نشده اگر خیلی به خودت مطمئنی این گوی و این میدان...

ببینم چطور "حسین زمانت "را یاری میکنی ؟

 هان ؟ چه شد؟ چرا رنگت پرید؟

حالا فهمیدی؟

اگر توی کربلا هم بودی همین قدر امامت را یاری میکرید همین قدر که حالا امام زمانت را ....

((هل من ناصر ینصرنی ))امام زمانت را میشنوی؟

پس چرا نشسته ای؟ نمی خواهی ندایش را لبیک بگویی؟

مولاتنهاست....

برخیز! برخیز که اگر تا به حال "حبیب" نبوده ای اگر "مسلم" نبوده ای برای "حر شدن "هنوز وقت هست...

برخیز و با سپاه کفر مقابله کن....

حسین تنهاست...

خدایا قلبم آنقدر صاف و پاک نبوده  که از تو آب زمزم هم بخواهم....اما تو خودت پاکش کن .

گناهانم را محو کن برایم...

قلبم کثیف است  کثیفش کرده ام ...خودت پاکیزه اش کن ! طاهرش کن...

با نور ولایت چراغش بزن...چراغانی اش کن ...

آن وقت عطر و بوی گل ها توی آن میپیچد...گل هایم می شکفند...آن وقت راه گل ها را که بگیرم بروم میرسم به....

وای خدایا چه میبینم؟خودش است آب زمزم ...

این ها همه از برکت آب زمزم است...

گل چه می خواهد مگر؟ آب و خاک ونور...

که چه شود ؟ ریشه دار شود.

قرآن میخواهد(آب زمزم) و اهل بیت (نور ) و یک آدم خاکی ،یک فطرت پاک....

که چه شود؟ ریشه دار شود.

اگر آب و نور باشد اما خاک قابلیت نداشته باشد چه میشود؟

یا میشود صم بکم عمی فهم لا یرجعون

یا میشود ولا یزید الظالمین الا خسارا

که البته اینها هردوشان آخر راهشان یکیست.

اما اگر خاک قابیلت داشته باشد چه؟

میشود شفاء و رحمت للمؤمنین...

و ننزل من القرآن ماهو شفاء و رحمة للمومنین و لا یزید الظالمین الا خسارا

اصلا برای همین است که میگویند فضایل و رذایل در وجودتان ریشه می دوانند.

خوب خاکیم دیگر ...

خاک را هم هرچه تویش بکاری همان رشد میکند ، حالا دیگر خودت مخیری که چه بکاری گل بیخار یا علف هرزه اولی قابلیتت را زیاد میکند و دومی کم...

آخر آهنگ حرف هایم تمام شده نیست اما  من باید صدق الله را بگویم...

پ.ن:

اگر خدا مرا دوست نداشته باشد آنگاه سرم را رو به آسمان بلند میکنم و فریاد میزنم خدایا این فراق و هجران کی به پایان میرسد؟

یک صلوات بفرست و یک نظر خوشکل برایم بده، نمی خواهی که ذوقم کور شود؟

هرچه زور زدم یک عکس خوب جا بدهم توی این قاب،نشد که نشد.

اصلا نمی آمد

چندین بار امتحان کردم....

نشد....

اما وقتی پای امام  رضا پیش آمد کامپیوتر هم دلش به لرزه افتاد....

اینها که میگویم طنز و جک نیست

باید توی این قاب این عکس می رفت چون هادی و داعی و همه کاره ی من در مورد این مسیر ....خود آقا بودند

خودشان بهم آرامش دادند...

در چنین شبی باید این عکس جا در این قاب میگرفت...

آخر قرآن بدون اهل بیت که نمی شود...

توی آن قاب باید قرآن ناطق را بگذاریم ...هرچند آنقدر بزرگند که هرگز جایشان نمی شود....هرگز ...قاب دلت باید بشو قابی به طول و عرض بینهایت در بینهایت .... 

مولا عکس خودت را توی قاب دلم جا بده...

آقا...التماس دعا...

میلاد باسعادت مولا مبارک....

شب ولادت :7/8/88